Η "Δημοσιογραφία" ως ενδεχόμενο κακούργημα.

Για ποιο λόγο μια ιδιωτική επιχείρηση που επί δεκαετίες οικονομικά μπαίνει μέσα (και ίσως και περισσότερο απ΄ όσο θέλουν να εμφανίζουν οι ισολογισμοί της), εξακολουθεί να υπάρχει ?

Και άντε ας πούμε πως, έστω και με αυτές τις απίστευτες και επί δεκαετίες ζημιές, υπάρχει γιά την …τιμή κάποιων όπλων, (μεταφορικά-ίσως όμως και κυριολεκτικά). Γιά ποιο λόγο και κυρίως με τι τρόπο πληρώνει σε κάποιους εκ των υπαλλήλων της μισθούς που μόνο να τους ονειρεύεται θα μπορούσε ακόμη και ένας πρωθυπουργός ευρωπαϊκής χώρας ?

Πόσο πχ. λογικό θα ήταν να επιμένω να διατηρώ μια επιχείρηση η οποία κατά το κοινώς λεγόμενο "πάει κατά διαόλου" και όχι απλά να την διατηρώ αλλά και την ίδια στιγμή να πληρώνω με εκατομμύρια ευρώ ετησίως κάποιους μετρημένους στα δάχτυλα υπαλλήλους μου ή "συνεργάτες" μου τους οποίους μάλιστα και να …τρέμω να μη τους χάσω ?

Σκεφτείτε το λίγο περισσότερο και ελάτε να φανταστούμε μαζί ένα μαγαζάκι, ένα απλό μαγαζάκι βρε αδερφέ, που ενώ ο ιδιοκτήτης του κάθε μήνα "καταστρέφεται" όλο και περισσότερο, επιμένει να διατηρεί κάποιους εργαζόμενους με ετήσιες απολαβές που δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να χαρακτηριστούν ως μυθώδεις.

Ναι, δεν καταλάβατε λάθος, εν προκειμένω δεν μιλάμε γιά τίποτε άλλο παρά γιά τα ιδιωτικά ΜΜΕ και μάλιστα τα τηλεοπτικά.

Δεν είμαστε όμως τόσο αφελείς γιά να κάνουμε ερωτήσεις όπως οι παραπάνω. Όλοι όσοι με τον ένα ή άλλο τρόπο παροικούν την μιντιακή …Ιερουσαλήμ (και πλέον και όχι μόνον αυτοί), γνωρίζουν πολύ καλά γιά ποιο λόγο υπάρχουν κάτω από τις προαναφερθείσες συνθήκες τα ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα. Και πρέπει διαννοητικώς να …υπολείπεσαι γιά να μην βλέπεις πως δεν αποτελούν παρά τους πολιορκητικούς κριούς με τους οποίους ανοίγουν τα απόρθητα γιά τους πολλούς φρούρια των δημόσιων "διαγωνισμών" (εδώ μπορείτε να γελάσετε άφοβα), παρέχοντας φυσικά ως αντάλλαγμα την οργουελικού μεγέθους και αισθητικής δυνατότητά τους γιά την κατ' εντολήν "διαμόρφωση" της κοινής γνώμης.

Αυτά όμως λίγο ως πολύ, όπως προείπαμε κι όλας, είναι πλέον γνωστά ακόμη και στα νήπια αυτής της χώρας. Το ότι δηλαδή οι επιχειρηματίες των τηλεοπτικών ΜΜΕ είναι άνθρωποι του πολιτικού και ποινικού υπόκοσμου με κάθε τύπου και είδους άνομες συναλλαγές και ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, δεν νομίζουμε πως χρειάζεται πλέον καμμίας περαιτέρω διερεύνησης παρά μόνο ίσως κάποιας Δικαστικής και αυτό φυσικά όταν έρθει η ώρα να χρειαστούν οι ίδιοι οι δράστες την Ελληνική Δικαιοσύνη. (γιά να τους ξεπλύνει και να τους επιστρέψει στην κοινωνία "ολοκαίνουργιους").

Επειδή όμως αυτοί οι απερίγραπτοι τύποι στους οποίους αναφερόμαστε, ως επιχειρηματίες (έστω και αυτής της ποιότητας),  δεν συνιστούν κάποιο θεσμό (μεγαλοεργολάβοι και μπετατζήδες είναι οι άνθρωποι και δεν σου λένε πως ξυπνούν με Κάφκα και κοιμούνται με Ιονέσκο ούτε και σου είπανε ποτέ πως είναι τριτοξάδερφα της Μητέρας Τερέζας), δεν πιστεύω πως είναι οι μεγαλύτεροι ένοχοι του εγκλήματος της παραπληροφόρησης. Και όσα χρήματα και όσα υπόγεια με την εκάστοτε εξουσία νταλαβέρια κι αν έχουν, δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν ποτέ οι ίδιοι από μόνοι τους να υλοποιήσουν την βρώμικη δουλειά της κοινωνικής χειραγώγησης.

Αντίθετα λοιπόν στην κρατούσα αντίληψη που θέλει τους μεγαλοεκδότες και τους μεγαλοκαναλάρχες ως τους κυρίως υπεύθυνους γιά το συγκεκριμένο έγκλημα, εμένα προσωπικά θα μπορούσαν να μου είναι έως και …συμπαθείς διότι οι άνθρωποι αυτοί αυτά τα "γράμματα" έμαθαν, έτσι ιεράρχησαν τις αξίες τους, αυτή την ηθική στάση ζωής επέλεξαν.

Και αν το καλοσκεφτούμε, τι θα μπορούσε να είναι ένας μεγαλοεκδότης και μεγαλοκαναλάρχης εκτός από ένα γραφικό αξιοθρήνητο γεροντάκι που, μη έχοντας συνειδητοποιήσει πως οδεύει προς την τελευταία του μαρμάρινη κατοικία, εξακολουθεί να αυνανίζεται διαβάζοντας νούμερα που περιγράφουν την αύξηση της προσωπικής του περιουσίας και επιρροής, αν δεν υπήρχε ένας Γιάννης, μια Όλγα, ένας Γιώργος, ένας Βασίλης, ένας Μανώλης, άλλος ένας Μανώλης, ένας Παύλος, μια Μαρία, ένας (κύριος) Μπάμπης (και πλήθος άλλων) που (απο)δεχόμενοι απίστευτους μισθούς (από μιά κατά τα άλλα οικονομικά "καταρρέουσα" επιχείρηση), παρέχουν ως αντάλλαγμα τα "πνευματικά" τους όπλα ? (τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, διαμορφώνονται πάντα κατά περίπτωση και ανάλογα με τα εξωεκδοτικά/εξωτηλεοπτικά συμφέροντα του μαγαζάτορος).

Και γιά να μιλήσουμε και πιο ανοιχτά, θα μπορούσε ποτέ να επηρρεάσει από μόνος του την κοινή γνώμη ένας εργολάβος δημοσίων έργων, ή ένας επιχειρηματίας των 090 ή ένας εφοπλιστής ή ένας ιδιοκτήτης ΠΑΕ ή ένας …μπετατζής ? (τον ξεχάσατε τον "μπετατζή" αλλά ο γράφων τον θυμάται). Όχι φυσικά, σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να την επηρρεάσει και το πιο πιθανόν είναι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι να μην ξέρουν καλά-καλά να γράψουν το όνομά τους, πολλώ δε μάλλον και να συντάξουν οποιοδήποτε κείμενο που δεν περιλαμβάνει είτε αριθμούς είτε χριστοπαναγίες. (γιατί εκτός των άλλων, αυτοί κατά βάθος είναι "αγνοί" άνθρωποι του λιμανιού).

Το έγκλημα λοιπόν στην πραγματικότητα δεν συντελείται από τα γραφικά αυτά αντικοινωνικά υποκείμενα αλλά από τους με εξωφρενικούς μισθούς αμοιβόμενους επαγγελματίες προπαγανδιστές, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας την όποια "βαρύτητα" του ονόματός τους αλλά και του θεσμικού τους ρόλου, (πολύ συχνά και των τυχόντων βαρύγδουπων ακαδημαϊκών τους τίτλων), αποκρύπτουν, διαστρέφουν, φιμώνουν, παραπλανούν, παραπληροφορούν, στρέφοντας τον λαό κατά του ίδιου του του εαυτού με το να τον οδηγούν σε αποφάσεις ενάντια στα ίδια του τα συμφέροντα. Σαν να πείθεις δηλαδή τον άλλον με επιστημονικοφανή τρόπο πως ο καλύτερος τρόπος γιά να του περάσει ο πονοκέφαλος είναι να αυτοπυροβοληθεί στο σημείο που πονάει. Και όλο αυτό φυσικά με πλήρη συνείδηση και της ίδιας της πρακτικής τους αλλά και των φρικιαστικών αποτελεσμάτων της στα οποία αυτή οδηγεί. Γιατί μόνο ως φρικιαστικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το αποτέλεσμα των εκλογών που "επανανέθεσε" στους κυρίως δράστες του εγκλήματος την "έξοδο" από τα δεινά που αυτό προκάλεσε.

Κάποτε οι μέρες αυτές που περνάμε θα αποτελούν άλλο ένα βαρύτατο τραύμα, (και μάλλον το βαρύτερο όλων), στο ήδη πληγωμένο σώμα της εθνικής μας ιστορίας. Κάποτε αυτή η κατάσταση δεν θα εξυπηρετεί πλέον ούτε τους αρχιτέκτονές της και η Ελλάδα θα ξαναμπεί σε τροχιά "ευημερίας" και "ανόδου". (με ό,τι κι αν σημαίνουν αυτοί οι πλέον άνευ ουσιαστικού περιεχομένου όροι). Κάποτε θα ανακτήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια ή έστω τουλάχιστον την επίφασή της. (καλή είναι κι αυτή…) Και τότε ίσως θα πρέπει οι άνθρωποι αυτοί οι οποίοι στην πραγματικότητα συνετέλεσαν τα μέγιστα σε αυτό το ανοσιούργημα, να λογοδοτήσουν γιά αυτά τα ανοσιουργήματά τους. Και δεν θα κληθούν φυσικά να απολογηθούν γιά τις απόψεις τους, κάτι τέτοιο δεν θα ταίριαζε σε καμμία γνήσια δημοκρατική κοινωνία. Μα θα κληθούν να λογοδοτήσουν γιά το ότι παρά το γεγονός πως εξ αρχής γνώριζαν όλη την αλήθεια, απολύτως συνειδητά τη στρέβλωσαν βάναυσα και άλλο τόσο απολύτως συνειδητά λειτούργησαν ως ενεργούμενα των εχθρών της χώρας μας, θυσιάζοντας έναν ολόκληρο λαό μπροστά στο απολύτως προσωπικό τους όφελος.

Και αυτά πλέον είναι αυταπόδεικτο αφού όπως προαναφέραμε, καμμία οικονομικά ψυχορραγούσα επιχείρηση δεν προσφέρει τέτοιους μισθούς σε υπαλλήλους της, εκτός βέβαια και αν αυτοί, της παρέχουν υπηρεσίες οι οποίες δεν είναι και τόσο εμφανείς. Υπηρεσίες οι οποίες εξυπηρετούν μονάχα τα αφεντικά τους και τα οποία με τη σειρά τους εξυπηρετούν τα δικά τους αφεντικά που δεν είναι άλλα από τις "από το εκλογικό σώμα αναδειχθείσες κυβερνήσεις".

Και κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να επικαλεστεί και την συνευθύνη αυτού που "παραπλανάται", αυτού που "εξαπατάται". Ναι, φυσικά και υπάρχει συνευθύνη. Και εν προκειμένω συνευθύνη του λαού. Υπάρχει συνευθύνη όμως μόνο όταν ένας λαός είναι πλήρως πνευματικά θωρακισμένος και έχει λάβει και μια παιδεία η οποία αφ' ενός μεν φρόντισε να του αναπτύξει την κριτική ικανότητα σκέψης και αφ' ετέρου να του διδάξει τις αρχές της πραγματικά ευνομούμενης Πόλεως. (ο όρος "Πόλις" με την Κορνηλιοκαστοριδιακή έννοια). Όταν όμως έχουμε φροντίσει να παράξουμε ολόκληρες γενεές αμόρφωτων και αποχαυνωμένων πολιτών, είναι τουλάχιστον προκλητικό το να ερχόμαστε σήμερα και να τις …εγκαλούμε για αυτά τους (τα νοητικά πλέον) ελείμματα.

Από την άλλη μεριά, τι είναι μια Πολιτεία που μέσω μιάς καταφανέστατα εξαρτημένης της Δικαιοσύνης χρίζει (και "καλά κάνει" θα πώ εγώ) ως τρομοκράτες αυτούς που "τρομοκρατούν" μια απολύτως συγκεκριμένη και εξαιρετικά περιορισμένη αριθμητικά μερίδα πολιτών (και με απολύτως συγκεκριμένα …"χαρακτηριστικά") ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή αντιμετωπίζει ως "έγκριτους" δημοσιογράφους όσους τρομοκρατούν το σύνολο ενός λαού ?

Μια Δίκη των κατ' εξοχήν υπευθύνων γιά την παραπλάνηση του κόσμου σε καμμία περίπτωση δεν θα αποτελεί μια πράξη εκδίκησης άλλωστε η εκδίκηση είναι μια εκδοχή βαρβαρότητας και από βαρβαρότητα ως κοινωνία είμαστε ήδη χορτασμένοι, δεν έχουμε ανάγκη από άλλη.  Μια Δίκη των κατ' εξοχήν υπευθύνων γιά την τρομοκράτηση της κοινωνίας σε καμμία περίπτωση, ακόμη και της όποιας καταδίκης τους, δεν θα καταφέρει να επουλώσει τις πληγές που οι άθλιοι αυτοί βοήθησαν να ανοίξουν στο σώμα της Ελλάδας. Μια τέτοια Δίκη όμως αφ' ενός μεν θα βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό την βαθύτερη καταννόηση του πώς είναι δυνατόν ένας λαός να οδηγείται σε αποφάσεις που θέτουν εν κινδύνω την ίδια του τη φυσική ύπαρξη και αφ' ετέρου θα συντελέσει στα μέγιστα στην επανάκτηση της χαμένης τιμής της Δημοσιογραφίας κάτι που το έχει απόλυτη ανάγκη κάθε γνήσια Δημοκρατία. Μια τιμή που, όσο φιλότιμα κι αν προσπαθούν, είναι αδύνατο να την υπερασπιστούν δέκα-είκοσι μοναχικοί κι έντιμοι καβαλλάρηδες της ενημέρωσης.

Μέχρι όμως αυτή η Δίκη να αποφασιστεί και να εγγραφεί και σε κάποιο πινάκιο κάποιου Κακουργιοδικείου, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε στο γνωστό σύνθημα αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι είναι, στη λέξη δημοσιογράφοι να βάλουμε εισαγωγικά. Τίποτε άλλο.